vrijdag 12 februari 2010

ADA Support Tour #2: Atak

ADA – Tour #2: Enschede

Het is al bijna een week geleden dat we in de Atak te Enschede mochten spelen, het was echter een bijzonder leuke show, en het navertellen is niet al te moeilijk. We kwamen met de auto, het winterweer viel reuze mee, we parkeerden achter het enorme nieuwe, culturele gebouw, uitgevoerd in strak design, waar ook de Atak deel van uit maakte. We checkten sound met de hulp van drie geluidsmannen die druk met speakers en lampen en draden aan het schuiven waren. Daarna kregen we een driegangendiner geserveerd in de groots opgezette medewerkerlounge, en trokken we ons terug in de kleedkamer, tot we mochten spelen. Ik ging even buiten roken, want de Atak is een rookvrij gebouw, zo meldden een groot aantal bordjes, en ik zag Ali B met z’n macbook onder de arm bij de achteringang binnenkomen. Hij ging optreden in de theaterzaal met een theatervoorstelling die onderdeel is van zijn theatertour. We hebben niet met hem gepraat, noch geprobeerd om hem een cd aan te smeren.
Na deze indrukwekkende ontmoeting liepen we de stagemanager tegen het lijf, die ons vertelde dat we moesten beginnen. We liepen naar de ruimte achter het podium, er werd druk gebaard naar de DJ, het licht op het podium ging aan, de muziek uit, er werd ons vriendelijk een ‘ja ga maar’ knikje gegeven, het publiek staakte langzaam het praten, en we liepen het podium op. Het was net echt! Jammer dat we geen intromuziekje hadden, maar de nieuwsgierige stilte die er heerste voordat we de eerste noten speelden was echt iets heel bijzonders. Meestal ben je al een tijdje in de zaal waar je moet spelen, en hebben mensen je al zien opbouwen of iets het podium zien checken, en als we dan beginnen dan mompelen we meestal zoiets als ‘hallowijzijnthesecretloveparadeen wegaannubeginnen!’. Nu waren we in een vreemde stad, waar niemand ons kent en niemand ons nog heeft gehoord (het lijkt wel een liedje van Guus Meeuwis!) en zeiden we helemaal niets! We hebben een leuke set gespeeld, en met zeer veel plezier naar Anneke en Agua D’Anigue gekeken, die als een ware Diva glimlachend en knipogend het publiek in de Achterhoek betoverde en meesleepte.
We bleven tot twaalf uur, konden dit keer met succes de uitgang vinden, al moesten we nog weer terug omdat we de cd’s vergeten waren, en kregen bij de auto van een Frans meisje een cd in de handen gedrukt van een band van vrienden van haar die het zelf niet durfden te geven, met de boodschap of wij er naar wilde luisteren en iets mee wilden doen. Net echt! Al zou ik niet weten wat we er mee zouden moeten doen.
Om half twee waren we terug in Utrecht. Ik deed onder het genot van een wijntje (dat Boppen is ook niet alles…) verslag bij mijn moeder, en bleef op mijn oude kamer slapen, waar ik als kind ook sliep maar die ontdaan van alle posters van slechte rockbands en mijn collecties schelpen en paardenbeeldjes nu dienst doet als werkkamer. Toch staat er nog een bed onder het raam waar ik vaker dan ooit de nacht doorbreng als het al te laat is om naar Amsterdam te reizen, moe van al deze nachtelijke avonturen in steden waar we nooit eerder kwamen, maar waar we misschien ooit mogen terugkeren als we groot en beroemd zijn. Daar droom ik dan maar van op mijn oude kinderkamer.

1 opmerking: