ADA tour diary #1: Leeuwarden

30 januari was geen goede nacht om heen en weer naar Leeuwarden te moeten rijden. Het KNMI voorspelde sneeuwstormen en andere barre weersomstandigheden. Ons beider vaders, bezorgd terugdenkend aan het debacle van de Groningse Winterwelvaart, waar we als enige band het weeralarm getrotseerd hadden, zagen een tweede rit over besneeuwde snelwegen niet zitten, en aangezien die van mij degene was die ons een auto zou moeten lenen, gingen we met de trein. Na de gebruikelijke komische opmerkingen van de conducteurs (‘Hé zijn jullie een band?! Wat doen jullie dan? Gaan jullie niet hier even spelen?! Nee? Hoezo niet?! Hé mensen, kijk!, deze meisjes zijn een band!) en de drommen Leeuwardse voetbalhooligans die vuurwerk voor het station afstaken (het rode licht gaf een feestelijke sfeer) begaven we ons naar de Romein. Ik gleed uit over een gedenksteen die onder de sneeuw verscholen was, maar voor de rest kwamen we ongedeerd aan. De Agua D’Aniquers, voor wie we het voorprogramma mochten verzorgen, waren erg vriendelijk. We checkten sound, met de gebruikelijke komische opmerkingen van de technici, en trokken ons terug in de kleedkamer, maar niet voordat we minutenlang hadden rondgedwaald in verschillende donkere gangen waar we probeerden te vermijden deuren met een alarm erop te openen, totdat we uiteindelijk de backstage hadden gevonden. Ik ging naar de dichtstbijzijnde coffeeshop voor sigaretten, we tutten (verleden tijd?) ons op, en om half negen begonnen we de show, in een halfvolle zaal waarin steeds meer mensen binnendruppelden, en de meesten afwachtend een plaatsje zochten aan de bartafeltjes of in de bidbanken (want net als Paradiso is de Romein een oude kerk, en hier stonden nog een aantal bidbankjes aan de zijkant). Bij het derde nummer stonden er twee enthousiastelingen vooraan, die het hadden aangedurfd de Verboden Cirkel te doorbreken; dat is altijd erg bemoedigend. De rest van het publiek klapte beleefd na elk nummer. Volgens mij vonden ze het leuk. Het podiumlicht veranderde godzijdank langzaam van TL-achtig wit naar sfeervol paars, en met een goed gevoel sloten we ons laatste nummer af. Toen begon het Grote Haasten: we wisselden inpakken en glimlachend bij de cd-verkoop staan af onderling af, wensten de Agua D’Aniquers veel succes en plezier, gooiden de twixjes en marsjes van de kleedkamer in onze tas, gingen toen eerst zelfstandig op zoek naar de uitgang maar daarna op zoek naar een stagiair of iets dergelijks die wel wist hoe we het pand moesten verlaten, baanden ons een weg door de sneeuw en waren op tijd voor de trein! Na de gebruikelijke komische opmerkingen van de conducteur, die nét een keertje te vaak terug kwam voor een praatje, kwamen we veilig thuis.

Vanavond deel 2 van de tour: in de Atak te Enschede. We beloven betere foto’s te maken.

Liefs,

Janna ook namens Aino