Alkmaar is niet zo ver vanuit Utrecht. We moesten wel tanken. Net voordat we de snelweg opreden ging het lichtje aan dat je waarschuwt als de benzine tank vrijwel leeg is. Na half uur stressen in de file met het lichtje aan vonden we eindelijk een tankstation, en nadat we in Alkmaar het paaltje dat de weg versperde hadden gebeld en vroegen of we er door mochten, kwamen we aan bij de Victorie. We kregen voedsel en een soundcheck, en toen we weer de zolder waren opgeklommen verzorgde Anneke aldaar een meet&greet/intiem-akoestisch concert voor een selecte groep winnaars uit de velen die hadden laten weten hier graag bij te willen zijn. Tot onze grote verbazing werd de gitaar ook aan ons doorgegeven, en zongen ook wij een liedje voor de groep mensen die in de kleedkamer een plaatsje hadden gezocht en langzaam van hun biertje nipten.
Nog verheugd en achteraf zenuwachtig (dat kan.) van ons minioptreden gingen we naar het podium, en baanden ons een weg achter het drumstel en de versterkers langs. We begonnen, het was vrij vol met vrij verschillende mensen die vrij aandachtig luisterden en achterin vrij hard aan het praten waren. Het was een goed optreden, op de solo van Being Christine na, die ik totaal verknalde. Terwijl Aino onze bandnaam glorieus aankondigde aan het begin van mijn moment suprème, begon ik me ineens af te vragen welke noten (of beter gezegd, gezien de afwezigheid van theoretische kennis: welke fretten) ik altijd speelde, hoe ver mijn vingers op de hals verschoven, en aangezien ik deze solo al zo vaak heb gespeeld en niet eerder over deze vragen had nagedacht, wist ik geen antwoord. Toen ik stopte met nadenken kwamen de juiste tonen langzaam terug, en wellicht heeft niet eens iedereen het gemerkt..
De mensen uit Alkmaar hadden niet zoveel belangstelling voor onze cd, dus gingen we na een tijdje naar de zolder, waar de kopjes van de tafel af trilden door de disco met het thema ‘pimps en hoeren’ die in de zaal onder de kleedkamer van start was gegaan. Er stonden een aantal meisjes die zich zeer goed aan het thema hadden gehouden, en aan de andere kant van de zaal zaten op de bankjes stoere jongens met hun jassen aan, die zich denk ik van plan waren later op de avond hun rol van het thema te vervullen. Nadat Anneke had gespeeld, kwam toch vrij snel het initiatief om even te gaan 'bubbelen' in de disco. Onze invasie werd met grote verbazing toegezien, totdat een meisje toch besloot in te grijpen met de boodschap dat we moesten betalen als we hier wilden dansen, of anders weg moesten gaan. De keuze voor dat laatste lag voor de hand, en we trokken ons weer terug op de zolder, waar we meehielpen de wodka van Agua de Annique op te drinken.
Het was een bijzonder vrolijke avond voor mij, want Cedric (onze labelbaas/spiritueel leider/ manager /stijlicoon) had aangeboden terug te rijden. Toen iedereen aanstalten maakten om weg te gaan pakten ook wij onze spullen en reden door de polder terug naar Amsterdam. Toen ik thuis kwam om drie uur zat Frank nog te wachten op de aankomende val van de regering. Ik viel op de bank in slaap, niet uit desinteresse maar uit dronkenschap, en toen ik de volgende ochtend wakker werd wist ik niet of ik had gedroomd dat het kabinet gevallen was of dat mij dat daadwerkelijk was meegedeeld. Wel dus. Volgende week: de laatste keer: Venlo!
zondag 21 februari 2010
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten