Stukafest en ADA Tour #3

Ons volle weekend begon op donderdag met Stukafest te Utrecht. We mochten bij Nathalie in de ‘huiskamer’, maar de huiskamer was in dit geval de fraai gedecoreerde hal van het studentenhuis, waar de statige zwart-wit portretten van oud-bewoners ons ten onrechte deden vermoeden dat we in een hierarchisch dispuut van een sjieke studentenvereniging waren beland. De meisjes in de keuken waren aan het koken, en nadat we de spullen onder de portretten hadden geplaatst schoven we aan bij het diner. Een klein uurtje later begon de eerste ronde. Zo’n 25 personen vonden een plekje op de stoeltjes of op de traptreden, en we zongen zo hard-maar-toch-mooi we konden onze liedjes, want er waren immers geen microfoons. Op twee tienermeisjes die met de slappe lach binnenkwamen en er halverwege het tweede nummers ook met de slappe lach het huis weer verlieten na was iedereen erg lief en stil. Het was heel leuk, en het werd de tweede en derde ronde zo nodig nodig leuker. Een tikje melig wellicht aan het einde, het publiek had immers ook al twee andere acts ergens anders in de stad gezien, en ik werd me er steeds meer van bewust dat ik toch zeer vergelijkbare verhaaltjes vertelde bij elk nummer, maar dat ik niet drie keer het riedeltje wilden afdraaien tegenover Nathalie en haar huisgenoten, die zo lief en beleefd elke keer bleven kijken, dus de verhalen werden veranderd en de grapjes steeds gekker. We verkochten een recordaantal (tien) cd’s, al werd dat record twee dagen later in Apeldoorn alweer verbeterd, en kregen tot onze grote verassing een ritmebox en een vintage casiokeyboard cadeau van Joris, die daar ook in huis woonde, en tot onze vreugde had besloten dat wij er meer aan hadden. Zo gingen we met veel meer spullen weg dan we kwamen. We reden terug naar mijn ouders, ik deed weer verslag bij mijn moeder, ging nog even naar de ekko, maar was te moe om te dansen, brak de sleutel af in het fietsslot maar kon toch nog naar huis, en sliep weer in mijn oude kinderkamer

De volgende dag maakte ik gebruik van de gemakken van het ouderlijk huis: ik at verschillende koekjes uit de snoepkast, deed drie soorten beleg om mijn boterham, en schreef me uit voor een vak filosofie, wat me een enorm gevoel van rust en vrijheid bezorgde.

Om half vier kwam Aino terug van Dramales op de hogeschool (Dramales is onderdeel van de lerarenopleiding Engels. Het is de bedoeling dat Aino haar leerlingen op het ROC Bijlmer Romeo en Julia laat opvoeren)

We reden naar Cedric om nieuwe cd’s te halen (vanwege het record), en raceten naar de Zwolle. We checkten weer sound, kregen een ijsje als toetje, bekeken de grote hoeveelheid bandstickers op de spiegel in de backstage, en gingen om half negen het podium op. Daar stonden al rond de 200 mensen (niet op het podium maar ervoor). En ik zag ze allemaal. Er was namelijk een grote hoeveelheid licht, zowel op het podium als in de zaal. Het was een indrukwekkend gezicht, en ik werd niet zozeer zenuwachtig, maar wel afgeleid, en misschien wel een beetje verward van zoveel gezichten. Ik maakte een paar fouten die volgens (hopelijk) mij alleen voor mijzelf goed hoorbaar waren, maar het ging eigenlijk heel goed, besloot ik achteraf. Het publiek was enthousiast en antwoordde zelfs vriendelijk op wat verstrooide grapjes en aankondigingen. Aino’s vader, een zeer kritisch luisteraar, was bovendien erg tevreden. We reden vrij vroeg terug naar Amsterdam, want zaterdag moesten we naar Apeldoorn. Nu is het zondag (al bijna maandag), en ik ben moe, dus morgen schrijf ik over onze avonturen aldaar!